Homeopatia klasyczna a homeopatia kliniczna

Wraz z co raz większą powszechnością homeopatii wyodrębniają się różne jej nurty. Największy rozdźwięk zauważam między klasycznym podejściem do leczenia homeopatycznego a podejściem klinicznym. Przyjęło się, że homeopatia klasyczna polega na doborze jednego leku homeopatycznego, który obejmuje wszystkie objawy chorego. W tym ujęciu najważniejsza nie jest jednostka chorobowa czy diagnoza a zbiór wszystkich dolegliwości w połączeniu z tym, jaką osobą jest choroby. Oznacza to np., że każdej osobie cierpiącej na zapalenie stawów mogą zostać zaordynowane różne leki homeopatyczne. Stosowane potencje leków homeopatycznych w podejściu klasycznym to zazwyczaj 200C, 1M lub wyższe, ponieważ mają za zadanie działać głęboko i długotrwale.

W podejściu klinicznym w doborze leku homeopatycznego kieruje się przede wszystkim objawami fizycznymi chorego. W tym ujęciu przepisywanych jest zazwyczaj kilka leków homeopatycznych, szczególnie jeśli objawy dotyczą różnych organów lub części ciała a jednostek chorobych wiele. Stosowane potencje są zazwyczaj niskie np. 30C lub niższe.

Na pierwszy rzut oka podejście klasyczne może wydawać się pełniejsze a przez to lepsze. Jednak moim zdaniem zalety mają oba podejścia. Osobiście bardzo często korzystam z podejścia klinicznego w sytuacjach nagłuch np. urazowych czy rekonwalescencji. Skupiam się wtedy na jak najszybszej pomocy w głównej dolegliwości. Natomiast w przypadku dolegliwości chronicznych staram się poszukiwać właściwego remedium w ujęciu klasycznym. Jednak moim prioprytetem jest pomoc w jak najszybszym przyniesieniu ulgi choremu i każdorazowo wybieram tę metodę i tę terapię, która moim zdaniem będzie dla danej osoby najskuteczniejsza.